We zijn beter opgeleid dan ooit, maar voelen ons massaal losgezongen. We hebben toegang tot eindeloze kennis, maar nauwelijks nog tot elkaar. We scrollen door de levens van anderen, maar raken steeds verder verwijderd van die van onszelf. Oorlogen, klimaatchaos, mentale uitputting, polarisatie, burn-outs in teams, jongeren zonder richting, het zijn geen op zichzelf staande problemen. Ze zijn symptomen van iets groters:

Een samenleving die decennialang geïnvesteerd heeft in het individu, maar vergeten is te investeren in het wij. Heel mooi Evert Jan Ouweneel het verwoord. We hebben het samen leven verleerd. 

We hebben leren excelleren in afzondering. Leren reflecteren in stilte. Leren presteren op papier. Maar wat we zijn kwijtgeraakt, is de kunst van samen leven. Van betekenis vinden in relatie tot de ander.

De misvatting van introspectie

We hebben massaal geïnvesteerd in introspectie, mediteren, reflecteren, journaling, yoga, mindfulness. Allemaal waardevolle tools. Maar laten we eerlijk zijn: we hebben deze oosterse wijsheden geïmporteerd en direct gefilterd door onze westerse bril van zelfverbetering en prestatie.

Wat in het Oosten bedoeld was om je ego los te laten, gebruiken wij om het ego te perfectioneren. We reflecteren… maar vaak alleen. We willen groeien… maar wel individueel. We willen helen… maar zonder dat iemand ziet hoe lelijk het onderweg wordt.

Zelfs veerkracht, ooit een diep menselijk vermogen om te buigen en terug te veren met hulp van de gemeenschap, is hier verworden tot een individuele taak. Je moet het zélf maar fixen. Mediteer harder. Adem die burn-out weg.

HR is geen uitzondering. Het is de spiegel.

Je ziet dit denken terug in hoe we werk organiseren.

Functioneringsgesprekken, ontwikkelplannen, beoordelingssystemen, alles is gebouwd op het individu. Jouw prestatie. Jouw leerdoelen. Jouw loopbaanpad. Alsof mensen groeien in isolatie.

Maar echte groei gebeurt niet in je eentje. Niet in je hoofd. Het gebeurt in relatie. In verbinding. In gesprek. In conflict.. In aanwezigheid.

HR is gemaakt als een controlemechanisme in een wereld die schreeuwt om een groeisysteem gebaseerd op vertrouwen.

We hebben HR gemaakt tot een spreadsheet. Wat we nodig hebben is HR als levend systeem van collectieve reflectie, hartsverlangen en betekenis.

Tijd voor een radicaal ander mensbeeld

Wat als we introspectie niet langer als privézaak zien, maar als gemeenschappelijk ritueel? Wat als we jonge mensen niet alleen leren reflecteren, maar ook leren spiegelen? Wat als we mentorschap inzetten als norm, niet als uitzondering?

We moeten af van systemen die mensen isoleren in naam van groei. En op naar systemen die mensen verbinden om tot bloei te komen.

We moeten niet méér reflecteren, maar anders. Niet controleren, maar begeleiden. Niet bouwen op angst, maar op Radicaal Vertrouwen.

Mijn vraag aan jou

Wat denk jij?:

Zijn we doorgeschoten in individuele introspectie?

Moet HR radicaal anders?

Hoe ziet volgens jou een systeem van collectieve groei eruit?

Laat het me weten in de reacties.

De eerste drie mensen die reageren, krijgen gratis de derde versie van mijn boek die in april uitkomt. Omdat ik geloof dat we deze shift alleen samen kunnen

Geschreven door: Steven de Lira / Founder van Gide-nuhs

Link naar verhaaltje van Evert Jan Ouweneel: https://www.instagram.com/reel/DH5KA26N6Kp/?igsh=dW5ia3BlYmRhOGJi